پروتز گوش مصنوعی ، یک نوع پروتز سفارشی است که برای جایگزینی گوش از دست رفته یا تغییر شکل داده شده طراحی شده است. این پروتزها صرفاً جنبه زیبایی نیستند. آنها به طور قابل توجهی بر سلامت جسمی و روانی فرد تأثیر می گذارند، تقارن چهره را بازیابی می کنند، اعتماد به نفس را بهبود می بخشند و حتی گاهی به شنوایی و گفتار کمک می کنند. ایجاد یک پروتز گوش مصنوعی واقعی و کاربردی یک فرآیند پیچیده است که شامل هنر، فناوری پیشرفته پزشکی و درک عمیق آناتومی انسان و علم مواد است.

افراد ممکن است به دلایل مختلفی نیاز به پروتز گوش مصنوعی داشته باشند، از جمله:

میکروشیا/آترزی مادرزادی: میکروشیا یک نقص مادرزادی است که در آن گوش به طور کامل رشد نمی کند، از یک نوک کوچک بافت تا عدم وجود کامل گوش خارجی (آنوتیا). آترزی اغلب با میکروتیا همراه است و شامل نبود یا بسته شدن مجرای گوش است که بر شنوایی تأثیر می گذارد.

تروما: حوادث، سوختگی یا آسیب های دیگر می تواند منجر به از دست دادن جزئی یا کامل گوش شود.

جراحی: سرطان، به ویژه سرطان پوست، یا سایر شرایط پزشکی ممکن است نیاز به برداشتن گوش یا بخشی از آن با جراحی داشته باشد.

بازسازی ناموفق: تلاش های قبلی برای بازسازی گوش با جراحی ممکن است به نتیجه زیبایی شناختی یا عملکردی مطلوب دست نیافته باشد.

انواع پروتز های گوش مصنوعی

پروتزهای با چسب: این پروتزها با استفاده از چسب های درجه یک پزشکی به پوست متصل می شوند. آنها یک گزینه غیرجراحی هستند و برای افرادی مناسب هستند که نمی توانند یا ترجیح می دهند تحت عمل جراحی ایمپلنت های استخوانی قرار نگیرند. چسب ها معمولاً روزانه اعمال می شوند و پروتز را می توان برای تمیز کردن و خوابیدن برداشت. در حالی که پروتزهای راحت و چسبنده ممکن است از نظر پایداری محدودیت هایی داشته باشند، به خصوص در هنگام تعریق یا فعالیت، و گاهی اوقات می توانند باعث تحریک پوست شوند.

پروتزهای یکپارچه استخوانی: این پروتزها با استفاده از ایمپلنت های تیتانیومی که از طریق فرآیندی به نام osseointegration با استخوان ترکیب می شوند به جمجمه متصل می شوند. این روش یک اتصال بسیار پایدار و ایمن را فراهم می کند و آزادی حرکت و فعالیت بیشتری را امکان پذیر می کند. Osseointegration شامل یک روش جراحی برای قرار دادن ایمپلنت است، اما نتایج به طور کلی طولانی مدت و به خوبی قابل تحمل هستند.

مراحل ساخت پروتز گوش مصنوعی

ایجاد یک پروتز گوش مصنوعی یک فرآیند چند مرحله ای است که نیاز به همکاری نزدیک بین بیمار، آناپلاستولوژیست (متخصص پروتزهای صورت) و اغلب متخصص گوش و حلق و بینی (جراح گوش، حلق و بینی) دارد.

مشاوره و ارزیابی: فرآیند با یک مشاوره کامل شروع می شود که در آن تاریخچه پزشکی، نیازهای خاص و انتظارات بیمار مورد بحث قرار می گیرد. آناپلاستولوژیست ناحیه ای را که پروتز قرار می گیرد، بررسی می کند، پوست، ساختار استخوان و هر بافت گوش باقی مانده را بررسی می کند. عکس ها و برداشت هایی از صورت بیمار و گوش سالم گرفته می شود.

مجسمه سازی و مدل سازی: بر اساس ارزیابی و آناتومی بیمار، آناپلاستولوژیست مدل مومی یا گلی گوش جدید را مجسمه سازی می کند. این مدل با دقت ساخته شده است تا با ویژگی های صورت بیمار و گوش مقابل (مقابل) مطابقت داشته باشد و از تقارن و ظاهر طبیعی اطمینان حاصل کند. بیمار این فرصت را دارد که قبل از اقدام به مرحله بعدی مدل را بررسی و تایید کند.

ساخت قالب: پس از تایید مدل مومی، قالبی از آن ایجاد می شود. این قالب معمولاً از مواد بادوام مانند سنگ دندان یا سیلیکون ساخته می شود.

ساخت پروتز: مواد انتخاب شده برای پروتز، معمولاً سیلیکون درجه پزشکی، با دقت در قالب ریخته یا بسته بندی می شود. سیلیکون به دلیل زیست سازگاری، انعطاف پذیری و قابلیت رنگ آمیزی متناسب با رنگ پوست بیمار ترجیح داده می شود. سپس سیلیکون پخته می شود و پروتز از قالب خارج می شود.

رنگ آمیزی و جزئیات: این مرحله بسیار مهمی است که در آن متخصص آناپلاستولوژیست پروتز سیلیکونی را به دقت رنگ می کند تا با رنگ پوست بیمار مطابقت داشته باشد و جزئیات واقعی مانند کک و مک، رگ ها و تغییرات ظریف رنگ را ایجاد کند. این فرآیند نیاز به مهارت هنری استثنایی و توجه به جزئیات دارد.

آزمایش و تنظیم: بیمار پروتز را امتحان می کند و آناپلاستولوژیست هر گونه تنظیمات لازم را برای اطمینان از تناسب راحت و ایمن انجام می دهد. برای پروتزهای چسبنده، تناسب پروتز در رابطه با پوست اطراف حیاتی است. برای پروتزهای osseointegrated، اتصال به ایمپلنت بررسی می شود.

مواد مورد استفاده

انتخاب مواد برای موفقیت یک پروتز گوش مصنوعی بسیار مهم است. این ماده باید زیست سازگار، بادوام و از نظر زیبایی شناسی دلپذیر باشد.

سیلیکون: سیلیکون درجه پزشکی به دلیل انعطاف پذیری، دوام و قابلیت رنگ آمیزی و سفارشی شدن، متداول ترین ماده مورد استفاده است. انواع مختلفی از سیلیکون برای مراحل مختلف فرآیند از ساخت قالب گرفته تا پروتز نهایی استفاده می شود.
اکریلیک: مواد اکریلیک ممکن است در قسمت های خاصی از پروتز یا برای ایجاد پیوست های سفارشی استفاده شود.
تیتانیوم: برای پروتزهای osseointegrated، از ایمپلنت های تیتانیوم برای ایجاد یک لنگر قوی و زیست سازگار به استخوان جمجمه استفاده می شود.

چالش ها و ملاحظات:

در حالی که پروتزهای گوش مصنوعی مزایای قابل توجهی دارند، چالش‌ها و ملاحظاتی نیز وجود دارد که باید در نظر داشت:

هزینه: هزینه پروتز گوش مصنوعی می تواند قابل توجه باشد، به ویژه برای پروتزهای osseointegrated که شامل جراحی و مواد تخصصی می شود. پوشش بیمه ممکن است متفاوت باشد.
نگهداری: پروتزها برای اطمینان از طول عمر و بهداشت نیاز به تمیز کردن و نگهداری منظم دارند.
دوام: در حالی که پروتزها از مواد بادوام ساخته می شوند، همچنان ممکن است در طول زمان آسیب ببینند یا فرسوده شوند و نیاز به تعمیر یا تعویض داشته باشند.
تحریک چسب: برخی از افراد ممکن است تحریک پوست یا واکنش های آلرژیک به چسب های مورد استفاده برای پروتزهای چسبنده را تجربه کنند.
عوارض استئواینتگراسیون: در حالی که نادر است، عوارضی مانند عفونت یا شکست ایمپلنت می تواند با ایمپلنت های استخوانی اینتگراسیون رخ دهد.